Dobrze się one uzupełniają, tworząc swoje strefy o tak różnym charakterze. Na „rabatach natury” pysznią się obecnie kwiaty jasnoty purpurowej, mniszków lekarskich, a z nimi pięknie komponują się trybule, jasnoty białe, taszniki, podbiały i bluszczyk kurdybanek.

A jak o te dobra dbać, aby nie zaszkodzić głównej twórczyni przydrożnych rabat, Naturze?

Kosić raz i to późnym latem lub miejscami dwa razy w roku. To już trzeba na miejscu opisać (potrzebne są zalecenia „szyte na miarę” dla danego miejsca – botanicy służą radą). Rośliny muszą zdążyć wysiać nasiona. A dzięki nie koszeniu wilgoć lepiej się utrzymuje w glebie, woda lepiej wsiąka, grzyby wiją sieci mykoryz, bezkręgowce jedzą, śpią, kopulują, bzyczą, zapylają, pozują do fotografii. Dzieje się! I jest pięknie – tak wygląda przyroda przydroży tej części Europy, więc podpatrujmy ją i niech trwa!

Przekwitłe wiosenne roślinki znajdują z czasem godnych letnich następców, jak chociażby błękitną wielbicielkę przydroży cykorię podróżnik pospołu z marchwią zwyczajną, żmijowcem zwyczajnym i mnóstwem innych pięknych roślinnych amatorów przydroży.

Te cudowne kwietne dywany ofiaruje nam przyroda … za darmo … Trzeba tylko dać jej to, czego potrzebuje, czasu na wydanie i rozsianie nasion, koszenie tylko takie jak wyżej opisano, raz albo najwyżej dwa razy w roku po wydaniu nasion, i będzie tak pięknie! I pożytecznie dla różnorodności otaczającej nas przyrody, dla klimatu, dla nas samych, dla naszych wrażeń estetycznych, dla naszego zdrowia i lepszego samopoczucia w otoczeniu kojącej zieleni i pięknego kwiecia.

Jeszcze kilka spojrzeń na to piękno!