Zapraszamy na wykład i dyskusję prowadzoną przez Alicję Dłużewicz – doktorantkę w Szkole Doktorskiej Nauk Humanistycznych UAM, który odbędzie się 29 kwietnia o godzinie 18:00 w Centrum Edukacji Regionalnej w Pobiedziskach.

„Kiedy kilkadziesiąt lat temu zaczęły się pojawiać pierwsze doniesienia o tym, że liczba płazów szybko spada, niektórzy najwięksi eksperci w tej dziedzinie sceptycznie podchodzili do tych wiadomości. Płazy należą przecież do najsilniejszych gatunków na naszej planecie. Przodkowie dzisiejszych żab wypełzli z wody około 400 milionów lat temu, a 250 milionów lat temu wyewoluowali najwcześniejsi przedstawiciele tego, z czego powstały współczesne rzędy płazów – jeden obejmuje żaby i ropuchy, drugi traszki i salamandry, a trzeci dziwne, pozbawione kończyn stworzenia – płazy beznogie. To oznacza, że płazy zamieszkują Ziemię nie tylko dłużej niż ssaki i ptaki; one ją zamieszkiwały jeszcze przed pojawieniem się dinozaurów.” (Elizabeth Kolbert (2016), Szóste wymieranie. Historia nienaturalna, tłum. T. i P. Grzegorzewscy, W.A.B. Warszawa, s. 13)

Początkowo zbywane, później zauważane i w końcu systematycznie analizowane informacje o utracie zwierząt i roślin, doprowadziły naukowców na całym świecie do uzasadnionego przekonania, że żyjemy w epoce szóstego masowego wymierania. Spadek bioróżnorodności i ciche odejście nieznanych lub słabo zbadanych form życia, a także tych, które stanowiły symbol pewnych regionów na świecie – takich jak słoń afrykański, czy żyrafa, docierają do społeczeństwa jako mało znaczące newsy, zamieszczane najczęściej w ukierunkowanych tematycznie zakładkach. Tymczasem to właśnie osuwanie się w wymieranie ma ogromny wpływ na funkcjonowanie ekosystemów i wzajemne oddziaływanie „światów życia”. Równowaga biologiczna zostaje zachwiana w cieniu procesów ekonomicznych i wzrastającej konsumpcji.

Badania prowadzone na różnych grupach zwierząt dowodzą, że wymieranie gatunków znacząco przyspieszyło. Wskazuje się jednoznacznie na związek tego zjawiska z działalnością człowieka. Debata dotycząca Antropocenu, jako nowej epoki geologicznej, w której to gatunek homo sapiens sapiens ma największy wpływ na kształtowanie i zmianę procesów zachodzących na Ziemi znacząco rozwinęła się na przestrzeni ostatnich lat. W zależności od perspektywy mówi się o Plantacjocenie, Cuthulocenie lub Kapitałocenie, wprowadzając różne ujęcia procesów socjo-ekonomicznych. W nadchodzący piątek podejmiemy dyskusję na temat jednej z ciekawszych i najbardziej niepokojących narracji – Nekrocenu. Rozumiany jako epoka wymierania i utraty, dyskurs ten skupia się na przedstawieniu zachodzącego coraz szybciej procesu znikania gatunków na naszych oczach oraz próby wyjaśnienia dlaczego wciąż tak mało nas to obchodzi, pomimo wiedzy o tym, że zmiany w strukturze życia dotkną i nas.

Do zobaczenia na spotkaniu!