Kubek prążkowany wyrasta na drewnie – czyli jest saprotrofem nadrewnowym. Jest bardzo wdzięcznym obiektem obserwacji, już od młodego wieku, gdy powoli stopniowo wzrasta i przyciąga uwagę charakterystycznie gruboowłosionym zewnętrzem, poprzez wiek dojrzały z widocznymi na dnie owocników perydiolami, aż do wieku późnego, gdy nawet jeszcze w kolejnym sezonie ukazuje swoje, często już opustoszałe, prążkowane wnętrze.

Kubek prążkowany jest za młodu odwrotnie jajowaty, a później maczugowaty z wyraźnymi, dość grubymi, brązowymi włoskami na zewnętrznej powierzchni. W miarę jak dojrzewa ukazuje na szczycie najpierw białą osłonę (epifragmę), a gdy później ta osłona pęknie ukazuje prążkowane (karbowane) wnętrze kubka z twardymi soczewkowatymi drobinkami na elastycznych sznureczkach – są to perydiole, w których rozwijają się zarodniki. Sznureczki natomiast noszą nazwę funiculus. Perydiole trącone kroplami deszczu wypadają z owocników kubka na zewnątrz, a sznureczki umożliwiają przyklejenie się perydioli w miejscu, gdzie upadną. Tym sposobem zarodniki rozprzestrzeniają się.

Kubek prążkowany został znaleziony podczas leśnego spaceru w okolicach osady Borowo Młyn nad Cybiną, gdzie wyrastał na leżącej prostopadle do ścieżki kłodzie grabowej, pospołu z lakownicą i szaroporką (o nich też kiedyś notka w dziale Przyroda Kasztelanii Ostrowskiej zagości).